Düşünüyorum. Sen miydin zehir saçan dudaklarınla gerçeği söyleyen yoksa seni anlatanlar mıydı gerçek olan? Belki canını yaktın, saadeti aldın başkalarının elinden. Belki de tek doğru sendin senin için. Hep kolayı seçtin, kendini sormadın kendine. Uzak cümleler kurdun gerçeklerden. Belki yalandan ağladın belki utancından. Utandın mı? Utanacakların oldu mu hiç gerçekten gerçeklerden? Nasıl biriktirdin bunca yalanı, nasıl yaşattın gerçeklere bunları?
Bunca… Tek tek… Nasıl?
Sorguladın mı hiç insan olmayı, ya da anlattın mı kendi doğru sandığın yalanlarla? Peki gurur? Hiç var mıydı, girdi mi hayatına herhangi bir gerçeğe yakınlaştığında? Hiç gerçek gördün mü onca saçmalıkların arasında? Gözünü kapatıp mı baktın aynaya? Veya hiç aynan oldu mu yalanlarla ördüğün duvarlarında?
Eski Roma Dini
Elitizm ve Türkiye
Müzik ve Müzük
Einstein ve Kuantum
Ne Yapmalı?
Zehir saçmıştır dudaklarıyla, hep yalan söylemiştir gözleri.
Gerçek olan bir şeyler var mı ki?